Impressie

Parijs, een impressie
Soms brengt schoonheid opeens een moment van overweldigende emotie (geluk, euforie, dankbaarheid, maar ook verdriet) teweeg. Mij overkwam het op onze Parijs-reis een paar keer. De adembenemende entree op de bovenste verdieping van La Chapelle. De aanblik van het nieuwe museum Foundation Louis Vuitton (geen tasje te zien, maar o, die architectuur van Frank Gehry vanuit de Jardin d’Acclimatation!). Het concert Arnoud Bassecourt chante Brel in La Bonne Franquette in Montmartre. Le Moretti in La Défense. De uitbundige bloemenpracht naast de Notre Dame. Het kleine anonieme grijs-groene parkje ergens op het Ile de la Cité. Het ingetogen en indrukwekkende monument ter herinnering aan de deportaties en concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog (bij alle vorige bezoeken aan Parijs totaal aan voorbij gelopen).
Maar ook het stugge volhouden van de toch wat gehandicapte Jetty, en de gedeelde zorgen over haar welbevinden, de uitmuntende voorbereiding en het attente gidswerk van Wil: Paris etait une fête!
We vormden een plezierig gezelschap van tien vrouwen. We genoten van de keuzes die Wil had gemaakt, zowel op cultureel als op culinair gebied. We hadden ons huiswerk (allemaal één kunstwerk toelichten in La Défense) gemaakt en bleken met elkaar en met begeleiding van Minelle op de accordeon ‘Aan de Amsterdamse grachten’ niet onverdienstelijk ten gehore te kunnen brengen – dankzij de tekst op papier! Maar het grote applaus in ’Le Vieux Belleville’ was voor Wil’s vertolking van ‘La vie en rose’.
Parijs was trouwens zo mooi opgeknapt: veel gebouwen weer wit ipv zwart, alle ooit vergulde punten (torens, daken, balconhekken, lantaarns) weer strak in het bladgoud, de charmante Place Dauphine weer een mooi waterpas zand/grindbed en overal, overal bloeiende bloemen in de openbare parken en perken. Mag alleen die rare tijdelijke winkel in rode containers op de cour van het Louvre svp gauw weg?

(zo schreef Marjolein na de Parijsreis van september 2015) 

 

 

 

 

 

 

En dan nog een heel mooi sonnet:

Wil van Basten – Malipaard

Houdt van Parijs, ‘ville de lumière’

Zij doorkruist haar onvervaard

Van ‘grand palais’ tot ‘cimetière’

 

’s Morgens na koffie en croissant

Voert zij je langs fameuze plekken

‘s Avonds voor het diner in een bistro beland

 Mag je ‘finalement’ de benen strekken

 

Al heeft ze  vaak een vaste hand:

Ze leidt je losjes rond.

Plaatst ’t grootse en ‘t kleine in één verband

 

Met een glimlach rond haar mond…

En grift zo in je herinnering

 Van  ‘le coeur de France’ de schittering 

 

 Jan Visser 4.9.2016