Mevrouw was stil vandaag – Lydia Rood

“Ik lijk wel echt gek” denkt Nienke

2002

Mevrouw was stil vandaag           

 

Nienke lijdt aan het borderline syndroom, woont samen met nog andere patiënten in een tehuis “begeleid wonen”. Heeft daar toch wel wat vrijheden maar moet zich houden aan de regels. Ze heeft een vaste begeleidster tegen wie ze alles kan zeggen. Maar helaas doet ze dat niet. Het blijkt dat Nienke, heel onhandig in de liefde en seks, zwanger is geworden van medepatiënt, Enno. Dat is dan de titel van het verhaal: Het kleine meisje dat wacht. Ze besluit haar medicijnen niet meer in te nemen vanwege de aanstaande baby, maar dan gaat het mis… Ze raakt steeds verwarder.
Een interessant verhaal, vooral omdat het van binnenuit geschreven is. De lezer kijkt mee in haar warrige en onzekere hoofd, naar haar verleden, naar haar ouders, naar haar zogenaamde vrienden en ziet ook de onduidelijke toekomst. Heel knap geschreven.

De tweede novelle heeft als titel Wennen. We volgen de ouder wordende Magda die eens “wat” voorstelde in de maatschappij, en die nu een paar dagen gaat wennen op de dagopvang voor dementerende patiënten. Heel interessant en soms zelfs vermakelijk om te lezen hoe langzaam maar zeker deze dame steeds verder de weg kwijt raakt … totdat ze niet meer weet dat ze er nog is. Heel erg triest. Ook weer van binnenuit geschreven. Naar mijn idee met te veel herhalingen. De titel van dit boek van Lydia Rood komt uit het logboek dat het verpleegtehuis bijhoudt.

De derde novelle Verloofd gaat over de achttienjarige Berend. Hij is zwakbegaafd en heeft ongeveer de intelligentie van een kind van 8-10 jaar, zoals blijkt uit het verhaal. Hij woont ook in een soort tehuis en gaat voor de eerste keer werken bij een fietsenmaker en maakt zo kennis met de wereld “buiten”. Dat durft hij eigenlijk niet. Hij heeft een vriendinnetje Denise die ook in hetzelfde tehuis woont, in een andere unit. Hij is zogenaamd verloofd met haar en zij spelen, overigens met de ouders en leiding erbij, dat ze gaan trouwen. Niet erg geloofwaardig op z’n zachtst gezegd. Deze novelle is eveneens vanuit het ik-perspectief geschreven. Ik vond dit verhaal het minst overtuigend door die “trouwerij” en door het incident met het kleine meisje waarvan Berend min of meer de schuld krijgt. Berend begrijpt er helemaal niets van. 

De schrijfstijl is vlot, ook al is het boek zogenaamd geschreven vanuit de drie patiënten en zijn daardoor de gedachten soms erg verwarrend en is het vermoeiend om steeds weer hetzelfde te lezen. Het geeft een goed beeld van dit soort patiënten en vooral ook van hun begeleiders, verplegend personeel e.d. in de gezondheidszorg. Onwillekeurig denk je dan toch weer terug aan het meesterwerk Hersenschimmen van Bernlef. Toch aangrijpender geschreven.

Jammer van de derde novelle, ik geef daarom DRIE STERREN.