DUBBELCHANTAGE, DUBBELVERRAAD, EEN PARALLELLOT, DREIGENDE PELIKANEN EN VEEL TOEVAL…
Ik was één van de gelukkigen die in het kader van de Hebban Zomerlezenactie “De Pelikaan” kreeg toegestuurd en natuurlijk hoort daar een recensie bij!
Het decor is een eenvoudig, onbekend Joegoslavisch vissersdorpje met zo mogelijk nog eenvoudigere mensen, zeer karikaturaal, doch treffend beschreven. Er gebeurt eigenlijk niets, en als er wat gebeurt, weet men er het fijne niet van. En dan is er nog de aanstaande Balkanoorlog die zorgen baart en de mensen verdeelt.
Blz. 10: “Afgezien van het klokkenmuseum waren het vooral de pelikanen die het stadje allure gaven. Het waren roze pelikanen, die elk jaar terugkeerden en bezit namen van de boulevard; onwaarschijnlijke creaturen, haast messiaans in hun verschijning, die zich een paar maanden lieten voederen eer ze naar Afrika terugkeerden.”
Het lijkt wel of de dieren die ook als personages gezien kunnen worden, de enigen zijn die wel slim zijn en/of misschien zelfs paranormale gaven hebben. Ik denk aan Laika, de kleine windhond van postbode Andrej die duidelijk aangeeft bij wie hij niet meer wil horen en zelfs als een mens gaat zitten, de Apollovlinder die als een fotomodel zorgt voor mooie opnames cq bijverdiensten voor de postbode en de pelikanen, zie de citaten hieronder.
Ik heb er voor gekozen om deze keer citaten te kiezen in plaats van een uitgebreide recensie te schrijven. Er staan al heel veel recensies op deze boekpagina en Driessen heeft inmiddels zijn vakmanschap wel bewezen. Ik heb zijn vlotte, eenvoudige, aansprekende schrijfstijl in dit boek zeer gewaardeerd. Er wordt een bepaalde spanning gecreëerd die je nieuwsgierigheid opwekt en zorgt dat je door blijft lezen, hoewel er toch weinig onverwachte gebeurtenissen zijn. Het verhaal kabbelt maar voort… op het ritme van de komende en vertrekkende pelikanen.
CITATEN:
Liefde op het eerste gezicht van Laika voor de zwakbegaafde Katarina, dochter van Josip Tudjman: op blz. 59: “Laika hield haar smalle kop schuin en volgde precies wat ze deed. Katarina strekte haar hand uit en raakte haar neus aan. Laika keek haar met uitpuilende ogen aan, tilde voorzichtig een voorpoot op en legde die op haar knie. Ze kwijlden allebei een beetje”
De dreiging van de pelikanen: blz. 23-24 “Een grote pelikaan was hem tot op vier meter genaderd.(…) De pelikaan bleef staan en keek hem strak aan.”
De Apocalyps is nabij: blz. 153: “Er lagen dode pelikanen, star en zwart, als gemummificeerd voor hun hiernamaals. Een pelikaankuiken, toch al een van de lelijkste schepseltjes die men zich kan voorstellen, stond op het kadaver van zijn moeder of vader, zelf tot aan het snaveltje zwart van de olie, als een kind na een mislukte verkleedpartij.”
De metafoor van de twee elkaar passerende wagons van de kabelbaan op blz. 33 staat voor de twee chanteurs: Andrej en Josip. Maar misschien ook wel voor Josip en zijn vriendin Jana en voor nog wel meer mensen in dit dorp…. Zie ook de cover.
De dubbelchantage op blz. 85: “Zo ontstond een min of meer gesloten boekhouding”.
Andrej en zijn onafscheidelijke Kodak (helaas geen Leica..!) op blz. 21: “De Kodak was zowel zijn wapen als zijn alibi.”
Tot slot nog een paar mooie oneliners:
Blz. 70: “Leugens zijn op de een of andere manier veel persoonlijker dan de waarheid”
Blz. 155: “Alles was niet goed”
Blz. 193: “Het toeval heeft geen geheugen”
De MORAAL van het verhaal volgens Josip:
Blz. 192: “Mensen deden elkaar nu eenmaal dingen aan, en iedereen was verleidbaar”
Het einde vond ik helaas te abrupt en zo mogelijk nog ongeloofwaardiger dan het hele verhaal, maar daarom is “De Pelikaan” volgens de schrijver: “Een komedie”.
VIER STERREN