Wachten op Bojangles – Olivier Bourdeaut

Een lach en een traan…

 door Wil 17 augustus 2017

“Sommige mensen worden nooit gek… Hun leven moet wel heel saai zijn.”
Dit citaat van Charles Bukowski voorin in het boek is een meer dan duidelijke aanwijzing naar wat er komen gaat. Hoewel, dit is eigenlijk een understatement.

 

Wat een grenzeloze fantasie die aan leugenachtigheid grenst of het vaak gewoon is en wat een sprankelende humor hebben niet alleen de beide volwassen hoofdpersonen, maar ook hun niet bij name genoemde zoon die duidelijk ook heel erg erfelijk belast is. Helaas wordt ook zijn leeftijd niet genoemd. Basisschoolleeftijd, vermoed ik. De vader heet Georges en geeft zijn vrouw bijna elke dag een andere voornaam. Zijn zij gewoon gek, schizofreen of lijdend aan een andere psychische aandoening? Zij zijn wel steeds heel blij, vieren feest, hebben veel vrienden, drinken veel, vooral cocktails, dansen op de muziek van Nina Simone’s Bojangles en hebben als huisdier een kraanvogel uit Namibië die ze overal mee naar toe nemen. Er is geld in overvloed door handige transacties van Georges op advies van zijn vriend de senator. De zoon hoeft ook niet meer naar school, daar kan hij nooit zoveel leren als thuis. .. Blijdschap alom.

Als lezer, kom je heel snel in het verhaal en je komt meteen in een vrolijke stemming. Heerlijk, een “tussendoor”-boek, een boek voor de vakantie… Een echte “feelgood”. Maar, allengs, besef je ook dat het niet altijd goed zal kunnen blijven gaan. En dat gebeurt dan ook. De komst van de belastinginspecteur leidt het drama in. Er zijn zoveel schulden dat het appartement moet worden verkocht. Hoe staat het met de geestelijke vermogens van vooral de moeder die deze belastinginspecteur de trappen afduwt?

Het verhaal heeft twee vertellagen: de zoon vertelt over zijn jeugd en zijn verhaal wordt aangevuld (in cursieve tekst) door zijn vader die de ontbrekende gegevens heeft nagelaten over bv. hoe zij elkaar hebben ontmoet, waar ze getrouwd zijn, hoe de komst van hun zoon hun beider leven veranderde.

Een mooi, echt Frans verhaal, de plot klopt helemaal, de schrijfstijl is verrassend helder en humoristisch, zelfs op tragische momenten… En wat zeker niet ontbreekt in dit boek is de liefde. Het is een absolute ode aan de LIEFDE, tussen man en vrouw, tussen moeder en zoon, en vader en zoon. Tot de dood ons scheidt, zeggen we in ’t Nederlands, of misschien nog wel over deze grens… Een lach en een traan.

Vijf sterren voor deze debuutroman van Olivier Bourdeaut. Ik kijk uit naar zijn volgende boek.
Uiteraard in ’t Frans gelezen – Folio 6308 –