Het waanzinnige van sneeuw – Alex Boogers

2002 – Uitgeverij Podium – 319 blz.

Geen vechtsporter maar een vechtkunstenaar

Heel apart om in 2018 een vroege Alex Boogers uit 2002 te lezen. Welnu, alle ingrediënten zijn aanwezig om er ook een latere Boogers mee te vullen… maar ik denk dat dit verhaal nu toch wat genuanceerder zou uitvallen.

Er is het achterstandsgezin Van Sand met de zichzelf verwaarlozende en kettingrokende moeder Josefien die het toch zo goed bedoelt maar hopeloos faalt, de afwezige vader Edward die er met een jongere vrouw vandoor is, de puberzoon Remy, van 17 jaar, leerling van het Casimircollege, die niet wil toegeven veel verdriet en woede in zich te hebben door de zelfmoord van zijn oudere zusje Estée waar hij van hield en die hij bewonderde. In dit boek is hij een soort antiheld. 

Opvallend voor dit milieu is wel dat Remy therapeutische hulp krijgt na de dood van zijn zus en regelmatig met een dokter moet praten. Remy werkt alleen maar tegen. Deze dokter moedigde hem aan zijn herinneringen op te schrijven omdat dat helend zou werken. Maar dat werkte niet. Daarna adviseerde hij Remy om aan sport te gaan doen… En ja, Remy wilde wel leren vechten… Eerst taekwondo met “die neger” als leraar. Remy leert er veel, hij lijkt wel een balletdanser als hij vecht; men noemt hem zelfs Noerejev. Daarna op advies van zijn dikke vriend Werner den Hamer gaat hij mee naar diens taiboksschool met de dwerg Isaac en het boegbeeld Markus Manoye. Tenslotte het echte thaiboksen met de beruchte Pool (Josef Kielszerik) die aan het hoofd stond van een duistere sportschool boven een obscuur café, bij wie zijn idool, de bekende thaibokser Saïd traint.

Enerzijds vecht Remy om het verdriet om zijn zusje van zich af te slaan, zijn woedeaanvallen te beheersen en anderzijds omdat hij verliefd werd op het zusje (Nadia) van Saïd. Maar Saïd bewaakt haar en waarschuwt hem niet te dichtbij te komen. 

Saïd wijdt hem ook in in het straatvechten met de jongen, een soort vermaak waar je verslaafd aan kan raken. Remy is een erg goede vechter en onderweg om kampioen te worden. Hij wordt gevraagd mee te doen aan het boksgala. Hij twijfelt, zegt toe, maar op het allerlaatste moment trekt hij zich toch terug. Een fatale beslissing, zo blijkt.

De nacht na het boksgala worden Remy en vriend Werner in een afgelegen park in elkaar geslagen en overleeft Remy het drama ternauwernood. Zijn ruggengraat is in gruzelementen en hij ligt wekenlang in het ziekenhuis…eindeloos vechtvideo’s kijkend met meestal Bruce Lee in de hoofdrol. Het hele boek lang. Erg langdradig. Het hele medisch proces wordt minutieus verteld. Beetje bij beetje komen we door flashbacks het hele schokkende verhaal achter de gebroken rug te weten, zo we dat nog niet wisten.

De schrijfstijl is rauw, grof, vreselijk platvloers, seksistisch, racistisch, met toch wel met een beetje humor en enkele treffende oneliners. Er wordt veel gescholden en getierd. Remy zegt steeds het tegenovergestelde van wat hij eigenlijk bedoelt. Eigenlijk is hij van het type: “ruwe bolster, blanke pit”. Mooie en eigenlijk wel ontroerende momenten zijn de gesprekken met de terminale negenjarige Daniel en het slotgesprek met de zevenjarige Tomas met zijn verbrande benen. 
De parallel verhaallijn Estée – Remy en Nadia en Saïd is een duidelijke leidraad die wel goed onderbouwd is.
Ik heb het idee dat Boogers zijn schrijfstijl toch wat meer gepolijst heeft in de loop der jaren. Dit boek was wel erg heftig.

DRIE STERREN.