Peachez, een romance – Ilja Leonard Pfeiffer

         

“De afwezige geliefde” – “Capre diem”.

Ik was een van de 50 uitverkorenen om deze laatste roman van Ilja Leonard Pfeiffer in de online Hebban-leesclub te lezen, te bespreken en te recenseren. De leesclubassistent had niet minder dan 18 vragen bedacht. Het ligt voor de hand dat er van enige overlap sprake was. Ook is 50 lezers wel wat veel…. Ook daar dus veel overlap in de beantwoording van de vragen. Jammer. Ondanks dat heeft eenieder zich behoorlijk ingespannen om steeds zo origineel mogelijk te antwoorden… En dat was bepaald geen sinecure. De hele procedure van ontvangst boek tot plaatsen recensie nam één maand in beslag. Mijn e-book had slechts 163 bladzijden.

Peachez, een romance behandelt het moderne fenomeen van catfishing via Internet en is gebaseerd op een waargebeurd Amerikaans verhaal. Pfeiffer heeft dit thema als uitgangspunt genomen en heeft dit magere gegeven uitgebreid met een vrij nauwkeurig inzicht in leven en werken van een dergelijk slachtoffer en vooral inzicht in de motieven waarom in deze casus deze oh zo erudiete en zelfingenomen professor toch met open ogen en beide benen in deze poel van ellende ten onder gaat oftewel opgepakt wordt en voor onbekende tijd in een Argentijnse gevangenis belandt. Ondanks al zijn vermeende kennis is deze professor zo naïef en wereldvreemd dat hij toch denkt dat een jonge aantrekkelijke vrouw verliefd wordt op hem, een stoffige zestigjarige professor, en met wie zij zelfs een gezin zou willen stichten. En deze belofte wordt louter en alleen via een correspondentie per e-mail. kenbaar gemaakt. Ook al beseft de professor halverwege zijn liefdestraject dat zijn grote liefde werkt als pornomodel, hij wenst de harde waarheid niet onder ogen te zien want nooit eerder heeft hij zich zo gelukkig gevoeld door deze aandacht…   Zij is voor hem de liefde van zijn leven. Zijn eindconclusie is dan ook dat haar niets te verwijten valt. Haar treft geen blaam.

Zijn opoffering is volledig. Is liefde dan zo blind? Mijn nuchtere kijk op een dergelijk verhaal zegt dan: Zijn de geestelijke vermogens van deze professor inmiddels niet behoorlijk aan het afnemen, m.a.w. lijdt hij aan de ziekte van Alzheimer…?  En al lezende en herlezende heb ik daar toch wel enige aanwijzingen voor gevonden. Het voert mij te ver om deze hier te benoemen… 

Schrijfstijl

Ilja Leonard Pfeiffer excelleert in deze korte roman door zijn creatieve en erudiete schrijfstijl. Het eerste hoofdstuk klinkt als een prachtig gedicht. Zijn geliefde, Sarah Peachez wordt beschreven als een soort schilderij, bijna een Mona Lisa. In ieder geval even onbereikbaar…

“In het paars was zij mijn bruid. In het rood lag zij met hoorntjes als klimop over de bank. In het blauw zat zij altijd op bed als een foto, en ik heb haar nooit oprechter zien lachen dans in het geel, bijna oranje zo warm.  (…)

De achteloze lezer denkt aan een overleden dierbare die hier beschreven wordt en niet aan de “lokvrouw” die door de cybercriminaliteit bedacht werd om de professor te verleiden. De verleiding is uitermate goed gelukt getuige deze eerste woorden van zijn volledige bekentenis, de nauwkeurige reconstructie van de gebeurtenissen die hij opschrijft in een ongelinieerd notitieblok binnen de muren van zijn cel in de Complejo Penitenciario Conurbano Bonaerense Norte in Buenos Aires waar hij zijn proces en zekere veroordeling afwacht. Hoewel dit boek één grote flashback is, lopen we toch af en toe gelijk met de professor op en lezen bijvoorbeeld de e-mailwisseling ook gelijktijdig met hem. Deze simultaneïteit verlevendigt dit relaas. Een pluspunt.

De professor blijft naamloos in dit verhaal alsook de stad waar hij woont en werkt aan de universiteit. Waarschijnlijk om aan te geven dat ieder van ons dit zou kunnen overkomen… Tja…!?

Het slachtoffer, deze op leeftijd zijnde professor heeft zich in zijn leven tot dan toe nooit overgegeven aan de banaliteit van persoonlijke ervaringen. Hij is er alleen maar meer overtuigd van geraakt dat het leerzamer is om zich te verhouden tot de helder geformuleerde gedachten van de grote geesten uit het verleden. Hij is latinist. Studie klassieke letteren, cum laude gepromoveerd. Diverse belangrijke publicaties staan op zijn naam. Opmerkelijk is dat hij voor zijn habilitatie (wetenschappelijke promotie na de ‘gewone ’promotie) is teruggekeerd naar de passie van zijn studententijd, en wel naar de adoratie van de afwezige geliefde in de Latijnse elegieën…. ! Zie hoofdstuk 3. Zijn verhaal wordt dan ook doorspekt met Latijnse spreuken, verwijzingen, gelijkenissen, e.d. en uiteraard schrijft hij zoals een professor van zijn niveau en statuur zich uitdrukt. Bovendien neemt de vaardige pen van Pfeiffer ons mee naar diverse filosofieën en theorieën over God, liefde, hoop, vertrouwen enz. Hoofdstuk 27 is cruciaal in dit verband. Ik denk er nog steeds over na. Maar ook de alledaagse taal van Peachez in de correspondentie. weet Pfeiffer voldoende te treffen en te stereotyperen.

Ook een topper is hoofdstuk 9. De professor volgt niet zijn gebruikelijke route naar huis, hij neemt een omweg en besluit zelfs plaats te nemen op het terras van De Raaf, dat een halfuurtje later ten prooi valt aan een mongoolse invasie, zoals hij dat noemt. Deze invasie van een man of twintig die allen min of meer het syndroom van Down hebben wordt beschreven als een “tableau vivant”. Schitterend! Mij vielen een paar gelijkenissen op. De groep is uitgedost als een toerist. Onze prof dost zich later ook uit als een toerist… Vooral de twee laatste alinea’s zie ik als een vooruitwijzing naar de afloop van het verhaal. Totti is proffie (Sarah’s koosnaam voor de professor). “Te midden van belangrijke vrienden (…) te gloriëren tijdens een grote reis naar een ver land. (…) groot avontuur.” Het blauwe visje is natuurlijk Peachez  (pisces = vis). En dan de mislukte foto waarover verteld wordt! Proffie zou in zijn cel het portret van Peachez honderden malen opnieuw projecteren. Zie hoofdstuk 1 o.a. Ik heb het al eerder over de verminderende geestelijke vermogens van de professor gehad…Bij de herlezing van dit hoofdstuk zie ik mijn bewering nu toch weer bevestigd worden.

Conclusie

De enorme eruditie van Pfeiffer is opvallend. Zijn creatieve schrijfstijl is een genot. Ondanks de vele Latijnse citaten (meestal toch wel vertaald/uitgelegd) en verwijzingen naar de Klassieken, leest het boek gemakkelijk weg. Toch heeft het me maar matig weten te boeien door de grote ongeloofwaardigheid van diverse gebeurtenissen. De uitsluitend theoretische intelligentie van de hoofdpersoon die zich niet alleen uit doordat hij in de val loopt, maar al eerder duidelijk werd in zijn universitaire werk. Denk aan de amateuristische voorbereiding van het grote Tertullianuscongres dat de kroon op zijn carrière zou moeten worden. Maar ook de criminelen hebben wel een paar steekjes laten vallen.

We lezen de eigen versie van de professor, zijn reconstructie, en deze is weinig interessant. Er is geen sprake van een romance. Sarah bestaat wel, maar niet voor hem. Zij is zijn afwezige geliefde. De simpele basis: het “waarschuwende” krantenbericht blijft over en is voor mij toch echt te smal. Op geen enkel moment heb ik al lezende medelijden of wat voor ander soort gevoel dan ook gehad. De persoon komt niet tot leven en blijft klinisch overkomen. Eigenlijk had ik alleen maar onbegrip voor deze zogenaamd eminente professor. “Hoe kan iemand zo dom zijn?”

DRIE STERREN voor de prachtige schrijfstijl.