Het Appartement – Tatiana de Rosnay

Recensie door Wil van Basten-Malipaard – @malapart   voor uitgeverij Artemis & Co; virtuele boekenclub

“Van haar kruin tot en met haar hielen wordt ze door de bedspiraal tegen de grond gedrukt”

Als een filmtrailer begint Tatiana de Rosnay dit boek met de meest spannende situatie van het hele plot. In bijna drie bladzijden, in een ongenummerd hoofdstuk vooraf, beschrijft zij gedetailleerd de netelige, angstige situatie van stalker en gestalkte. Een cliffhanger XL!

Daarna is de volgorde chronologisch en begint hoofdstuk 1. We maken kennis met een van de hoofdpersonen, Colombe, die op het punt staat een nieuw appartement met haar gezin te betrekken in de Avenue de la Jostellerie, no. 27, 4e etage, in een niet nader genoemde Franse stad.

Colombe Barou-Chamarel is een gewone vrouw, zoals er zo veel zijn. Ze is slank, lang, aardig, rustig en doet haar best niet op te vallen. Ze is getrouwd met Stéphane die bijna altijd op zakenreis is. Ze hebben een tweeling van 11 jaar, Balthazar en Oscar. Colombe leidt een saai, burgerlijk leventje. Een huismus, een sloofje en ze is zich bewust dat haar leven in vergelijking tot dat van haar dominante zus Claire niets voorstelt.  Hoewel haar irritant innerlijk stemmetje haar voortdurend dicteert wat ze wel of niet zou moeten doen, blijft Colombe degelijk, cijfert zij zichzelf weg en vergeet zij zichzelf! De film Rear Window van Hitchkock is haar enige geheime passie. “met de boeiende elegantie van Grace Kelly, het aanstekelijke voyeurisme van James Stewart, de griezelige bezigheden van de louche meneer aan de overkant. (…)  Colombe kan de film dromen, maar krijgt er nooit genoeg van, zo lezen wij op blz. 27. Een van de vele  vooruitwijzingen!

Haar parttime beroep van ghostwriter is in wezen een doublure van haar eigen onbeduidende leven. Ook hier staat ze in de schaduw, wordt niet opgemerkt. “Ik lijk wel een draagmoeder, zegt Colombe kreunend. Een vrouw die negen maanden lang een kind in zich heeft gedragen, dat haar na de geboorte wordt afgepakt.”  Ze droomt er van om eens onder haar eigen naam een roman te schrijven. Haar uitgever Régis probeert haar er toe aan te zetten. Door een jeugdtrauma is het zover nog niet of toch wel…?

Haar huidige opdracht is de memoires te schrijven van de verleidelijke actrice/filmster Rebecca Moore. Colombe, die normaliter alleen serieuze manuscripten over geschiedenis en politiek schrijft, moet zich inlezen door middel van erotische lectuur om de goede schrijfstijl te vinden om in de huid te kruipen van deze wellustige seksbom. Allengs krijgt zij de smaak te pakken van dit soort lectuur en is verrast dat zij er warme gevoelens bij krijgt. Ze koopt via een postorderbedrijf een sexy corseletje en verleidt haar man die niet begrijpt wat er aan de hand is…. en denkt dat Colombe een minnaar heeft.

Maar, er is iemand in het nieuwe appartementencomplex die haar wél opmerkt als aantrekkelijke vrouw! En zo start haar “eigen boek”. De bovenbuurman van de 5e etage, de alom geprezen dokter Léonard Faucleroy ziet Colombe en is meteen weg van haar. Het begin van een nachtmerrie. Léo gaat namelijk niet op de klassieke manier te werk om haar te veroveren. Hij schudt haar, letterlijk en figuurlijk, wakker. Aanvankelijk door ’s nachts wat onbestemde geluiden te maken, later door de Rolling Stones op volle sterkte te laten horen. Echter, alleen als echtgenoot Stéphane niet thuis is. De teksten van de liedjes zijn duidelijk sensueel en in crescendo. Mick Jagger zingt eerst indringend en vele malen achter elkaar  I can’t get no satisfaction and I try and I try ….. Later in het verhaal komt Mick Jagger  ( Léo dus!) steeds dichterbij en zingt: Please allow me to introduce myself, I’m a man of wealth and taste. Helaas, met de talenkennis van Colombe is het slecht gesteld, ze moet de woorden opschrijven en vertalen….voordat ze deze begrijpt. Ongeloofwaardig!

Ook heeft Colombe zwakke zenuwen en een zwak gestel. Na twee slapeloze nachten is zij al volledig doorgedraaid, heeft wallen onder haar ogen, geen eetlust meer, kan niet meer werken, verwaarloost haar kinderen, enzovoorts. Ze zou zo graag weer goed willen slapen… Hoewel, vreemd genoeg, worden de nachten met “Mick ( Léo) Jagger” ook een obsessie en ligt zij of zit zij in de keuken te wachten totdat het kabaal weer begint. Haar doorwaakte nachten hebben een heimelijke charme. Merkwaardig dat niemand van de andere bewoners ooit wakker wordt van de nachtelijke decibellen….

Colombe besluit wraak te nemen. Het heft in eigen handen te nemen. Op inventieve wijze komt ze aan de sleutels van Het Appartement. Haar manier van doen is eveneens onvoorspelbaar.  Dit gedeelte van het boek doet sterk denken aan de Franse film “Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain”.  Colombe snuffelt in zijn spullen en haalt allerlei kleine, vrij onschuldige pesterijtjes  uit met dokter Faucleroy.  Totdat, … Léo onverwacht thuis komt….. Angst ! Ze verstopt zich onder zijn bed, maar voelt zich ook merkwaardig opgewonden!

We zijn nu op blz. 160, het begin van het boek. (…)

Na deze scène blijkt Léo Faucleroy op mysterieuze wijze verdwenen te zijn. Zoals dat in films gebeurt. Maar in het echt? “Het schijnt dat onze dokter verdwenen is,” zegt Stéphane als ze aan tafel zitten. “Heb jij hem soms omgelegd?”

Een tijdje later, bemerkt Colombe dat hij is teruggekomen. Dat hij zelfs in haar huis is geweest! Nu is Léo Faucleroy aan zet. … De toestand wordt grimmiger.

De schrijfstijl is eenvoudig, de spanningsopbouw is perfect ondanks de traagheid van het verhaal en de ongeloofwaardigheid van enkele gebeurtenissen. De humor ontbreekt niet maar is soms té gezocht! “Colombe kijkt naar haar man. Wat is hij lelijk! Nooit eerder heeft ze opgemerkt dat zijn neus trilt als een weekdier dat besprenkeld wordt met citroen, wanneer hij boos is.” (…) Colombe laat Stéphane alleen in de zitkamer. Een zak zout voor de buis.”

Een compliment verdient Noor Koch, de vertaalster, voor het hedendaagse taalgebruik.

Het Appartement is al in 1998-1999 geschreven, zo schrijft Tatiana de Rosnay in haar voorwoord. We komen bv. nog mobieltjes en diskettes tegen. De plot is ook niet meer echt van deze tijd. Ondanks dat, is deze roman een echte pageturner. De Rosnay is er inderdaad in geslaagd niet alleen Colombe en haar stalkerdokter(of is het omgekeerd?) uit de slaap te houden, maar zeker ook de lezers.

Wie van de twee veroorzaakt de terreur, vraag je je af. Wie lijdt er aan paranoia? Zijn zij beiden schizofreen? Of is het misschien één groot complot? Wordt Colombe gemanipuleerd? Heeft haar zus Claire er iets mee te maken? En is haar man Stéphane wel zo onschuldig? Er is maar één advies: zelf lezen! De ontknoping is bizar.

Tatiana de Rosnay (Neuilly-sur-Seine, 1961) is een Frans journaliste en schrijfster van romans. Ze heeft een Franse vader en een Britse moeder. Sinds 1992 heeft ze twaalf Franstalige en drie Engelstalige boeken uitgebracht. In het Nederlands vertaalde werken die eerder bij Artemis & Co verschenen zijn:  Haar naam was Sarah; Die laatste zomer; Kwetsbaar; Het huis waar jij van hield.

  • Het appartement  –  Tatiana de Rosnay
  • 2010, Editions Héloïse d’Ormesson ;  Editions Plon, 2000 – Oorspronkelijke titel  Le Voisin
  • 2012 Nederlandse vertaling Artemis & Co, Amsterdam en Noor Koch – ISBN 978 90 472 02905
  • Aantal pagina’s: 216  –  Prijs: € 16,95

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *